Прочетен: 471 Коментари: 0 Гласове:
Последна промяна: 29.10.2007 20:33
Мразя се от дъното на душата си. Мразя се! Не знам колко по-силна дума да използвам, за да определя това, което изпитвам към себе си в последно време.
"В последно време" = 2 - 3 месеца, в които някак си на периоди все нещо не е наред.
Изпадам от дупка в дупка. Плача, плача много. Правя изводи. Уча се от грешките си. Мотивирам се. Работя върху себе си. Стигам до някъде... И пак изпадам в дупка.
Представям си целият ми живот като една голяма черна дупка, в която има милиарди по-малки дупки, в които има още толкова още по-малки черни дупчици и така до безкрайност.
Всъщност, това е една много добра дефиниция на състоянието, в което се намирам: усложнявам си живота и всичко около него до такава степен, че в един момент просто достигам някакъв емоционален връх, от който след това започвам да падам с главоломна скорост.
Чудя се до кога ли ще издържа? Дали един ден просто няма да реша да се самоубия?
Има моменти, в които просто мечтая за ново начало, тотално различна самоличност и никакви спомени. Не искам да помня каква съм била, какво съм правила, защо съм го правила... Искам да живея без да трябва да отговарям на хиляди въпроси, без да се чувствам зле, без да съжалявам.
И това го казва човек, който по принцип е влюбен в своята личност. Да, Личност, влюбена съм в теб. Но съм тотално объркана и уморена от теб и от всичките ти странности! Иска ми се да беше различна, да беше глупава, по-силна, мотивирана и независима. Иска ми се да не беше моя Личност. Колкото повече те обичам, толкова повече ме караш да те мразя!
Никога не бих се самоубила. Нито съм достатъчно силна, нито съм достатъчно отчаяна. Но съм си мислела много пъти... какво ли би било... И не мога да разбера какви са тези хора, които наистина се самоубиват... Тези, които правят избор и не се замислят дали не грешат. Предполагам, че това изисква или много трезва мисъл, или обратното - абсолютна глупост.
Което ме подсеща: "Вероника решава да умре" е любимата ми книга на Пауло Коелю. Кара ме да се замисля. И ме мотивира.
Нищо не е толкова черно, колкото изглежда. Знам това. Дори моят живот, който за улеснение наричам "Черна дупка" понякога е по-скоро сивкав или дори синеещ.
... И все пак е дупка. Състояща се от милиарди малки дупчици. А аз съм въздухът, който ги осмисля.
Чувтсвам се малко по-добре.